Μέρες γιορτών παράξενες.
Πρωτόγνωρες…
Κλεισμένοι …
Μια καλή ευκαιρία μικροί και μεγάλοι να προσεγγίσουμε μέσα από τον κόσμο των παραμυθιών , “διαφορετικά” το σήμερα.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς στο χριστουγεννιάτικο παραμύθι του «Ένα δέντρο μια φορά» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα τα Νέα τον Ιούλιο του 2007 καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας αφυπνίσει χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις.
Το έργο αυτό κινείται σε δύο κόσμους: στον κόσμο του ονείρου και της φαντασίας και στον κόσμο τον πραγματικό.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα που βιώνει το παιδί και το δέντρο είναι σκληρή και δεν είναι άλλη από αυτή των περιθωριοποιημένων ανθρώπων και των περιβαλλοντικών συνεπειών από την έλλειψη οικολογικής συνείδησης αντίστοιχα.
Ο συγγραφέας προετοιμάζει το σκηνικό, για να κινηθεί τελικά σε ένα επίπεδο ονειρικό, κατά το οποίο θα επέλθει κάθαρση στο δράμα των «ηρώων».
Με άλλα λόγια, επιλέγει να φύγει από τη σφαίρα της πραγματικότητας για να σώσει τους ήρωές του.
Προτού όμως καταφύγει εκεί φροντίζει με έναν ευφυή τρόπο να στηλιτεύσει την πραγματικότητα και να φανερώσει τη μοναξιά που βιώνει κανείς στις μεγαλουπόλεις, τις απάνθρωπες σχέσεις, τον ατομικισμό και την αδιαφορία για τους άστεγους ανθρώπους, στέλνοντας παράλληλα και οικολογικά μηνύματα.
Το παιδί τη στιγμή που δεν έχει βιώσει ποτέ θαλπωρή και ζεστασιά προσφέρει ανιδιοτελώς την αγάπη του στο δέντρο.
Και τότε γίνεται το θαύμα….
